Adrenaline weekenden

Jullie vonden dat ik zoveel meemaak. Nou ik kan je vertellen de komende 2 weekende zijn pas écht spannend en spectaculair. Lees en geniet :)

Zaterdag moest ik een beetje op tijd op om die gast te bellen van het springen. Hij vertelde ons dat we om half 3 bij vliegveld Zorg en Hoop moesten zijn. Dus wij ons klaar gemaakt, goed gegeten en ik was nog steeds niet zenuwachtig en had er vet veel zin in! Taxi kwam ons ophalen en Marianne en ik zaten echt te stuiteren! Cynt ging mee om foto’s te maken en Milou om te kijken. Daar aangekomen moesten we betalen en wachten. Heeeel lang wachten! De piloot had namelijk vertraging. Die stond in het binnenland te wachten op een groepje toeristen die er om 1 uur al hadden moeten zijn. Het was een uur vliegen dus om 3 uur is hij weggevlogen. Marianne en ik hadden geluk want wij mochten als eerste omdat wij lichter waren dan de mannen. Jeeh! Omdat ik ook nog naar Brownsberg moest. Dus om 4 uur zou de piloot er zijn en moesten wij klaar staan. Om kwart voor kregen we onze briefing en een heel mooi halter aan. Die briefing stelde niet zo heel veel voor het kwam erop neer dat we moesten gaan turnen in de lucht. We zouden 3km hoog gaan. Dan uit the plane jumpen en een salto achteruit te maken. Hievoor hoefde wij niets te doen behalve ons halter vast houden. Dan zouden we anderhalve km vallen met een snelheid van 200 km/uur. Dit zou zo’n 30 seconden duren. Dan zou de parachut open gaan en konden we lekker rondkijken en vliegen. Hoe de landing ging kregen we in de lucht wel uitgelegd. Hmm nja oke dan, dan zal dat ook wel niet zoveel voorstellen dacht ik. We zouden weer op zorg en hoop landen. We hadden nog ff tijd voor een fotoshoot met onze sexy dingen aan en toen kwam de piloot. Met een ieniemini vliegtuigje zouden we gaan vliegen. Haha en er zat niet eens een deur in. We mochten lekker kneus tussen de benen van onze begeleiders gaan zitten en toen werden we al aan ze bevestigd. We stegen op en vanaf dat moment had ik een glimlach op mijn gezicht die er niet meer af ging! Alles werd ook gefilmd en dat filmpje gaan jullie zeker zien en jullie gaan zeker lachen! (imagine: ik lach en val met 200km/uur.) Die hele vlucht was al een ervaring op zich. Het was zooo mooi! Na zo’n 20 minuten vliegen mocht Marianne eruit. Tot op dat moment vond ik het nog steeds gewoon níet eng. Ik hoorde van een huisgenoot dat als je op het randje stond dat je dan echt ff dacht: omg ik ben gek, waar ben ik aan begonnen. Maar toen wij eindelijk mochten wilde ik alleen maar zo snel mogelijk naar buiten om het te voelen en te ervaren. Ik heb het geen moment eng gevonden en dat is misschien nog gekker! Nou daar gingen we en het voelde geweldig! Ik viel gewoon. Ik zag de grond onder me en ik ging er met 200 km/uur op af. En het bleef maar duren. Ik dacht die 30 seconden zijn om voordat je het weet maar ik maakte alles zo bewust mee dat het voor mijn gevoel langer was. We gingen ook nog door een wolk en die “druppels” deden best zeer aan mijn gezicht maar het kon me allemaal niets schelen! Ik genoot! Op een gegeven moment hoorde ik de parachut open gaan en toen hingen we daar in de lucht. Het was al super gaaf en het was nog niet eens over! Ik was nog niet eens op de helft! Dat vliegen was ook erg gaaf. We hadden helder weer en konden alles goed zien. Dus ik ging Marianne proberen te zoeken. Ik zag haar en ze was tot mijn grote verbazing ver weg van ons maar nog gekker, hoger dan ons! Hoger! Damn hoe kan dat?! Zij waren eerder gesprongen, wat klopt hier niet? Dus ik zeg dat tegen die beste Jan en hij zegt ja we hadden een langere vrije val en onze parachut ging langzaam open. Hmm oke. Is dat erg? Hij zei oke nu gaan we even kijken waar Zorg en Hoop is. Dus hij wijst daar is het. Erg ver van ons vandaan. Ik dacht nou het zou wel goed zijn dus genoot lekker van het zweven. Ik voelde me vrij als een vogel. Tot Jan mij uit mijn waan wekte door te zeggen: “San, we gaan over op plan B” ik: Wat?! Plan B? Wat dan?” hij: “nou we zijn te laag en er staat te weinig wind om terug te vliegen naar zorg en hoop. En vooral omdat hier allemaal van die stroomkabels hangen is het het risico niet waard.” Ik: oke, maar wat is plan B dan? Hij: “Nou we gaan hier een mooi veldje vinden. Kies er maar een uit. Waar wil je landen?” Er waren 3 veldjes en ik zag iets wat ik vond lijken op een autobegraafplaats. Dus ik vraag wat dat is. Blijkt het een gewone begraafplaats te zijn. Daar kunnen we ook landen zegt hij. Dus ik zeg nou zullen we dat maar even niet doen. Hij zei: “nee we gaan op dit voetbalveldje landen”. Toen zagen we ook nog het AZP dus ik heb nog even naar mijn patienten gezwaaid. Toen vertelde hij me dat ik mijn benen in moest trekken tijdens de landing want onze 6 minuten waren al bijna voorbij. We zagen dat Marianne het wel ging halen en wij gingen richting het veldje. Helaas was het veldje niet de grootte van een voetbalveld zoals wij de afmetingen in Nederland kennen en moesten we net over de masten aan komen vliegen. Ik mijn benen intrekken en toen bleek het veldje ook nog vet nat te zijn! We gleden dus nog zo’n 3 meter door en zaten lekker onder de modder. Maar dan kon mij niet schelen want het was enorm gaaf! Dat hele plan B: een buitenlanding vond ik eigenlijk ook wel erg gaaf. Is het tenminste niet zo doorsnee. Zoals de mannen het omschrijven: het is het lekkerste wat je kunt doen met je kleding aan, het is te vergelijken met goede seks. Haha het is waar!
We kwamen op het veld en meteen rende er mannen op ons af en vroegen of het wel goed ging en we niets hadden. We hadden niets en het ging goed alleen hadden we geen nummer en wisten we totaal niet waar we waren. Gelukkig wilde 1 van de mannen wel naar het vliegveld rijden met het adres. Ondertussen vertelde Jan dat ik niet moest schrikken als die jongens straks grapjes over ons gingen maken omdat zij onderling altijd zeggen dat als ze met een mooi meisje springen ze expres een buitenlanding maken. Zo zat hij nog verder te slijmen en het duurde vet lang voordat ze ons kwamen halen. Dus wij snel naar het vliegveld, het filmpje bekeken me dood gelachen. Ik moest snel weer gaan want dat broertje had me al een paar keer gebeld waar ik bleef en het werd laat. Wij dus snel naar huis en ik meteen doorgegaan. In de auto was het super gezellig, die 2 waren echt maf en ik heb enorm gelachen. Ze konden niet voorstellen dat ïk een blond meisje met een rokje aan parachut had gesprongen en luisterde aandachtig naar mijn verhaal. Dat verhaal heb ik nog zo’n 10 keer moeten vertellen want Julio vond het leuk tegen iedereen te vertellen dat ik parachut had gesprongen en iedereen wilde het ook al heel lang en vond het vet stoer van me. Ik kwam pas laat aan bij Brownsie waar Roberto en Julio mij op kwamen halen. Rond 11 uur kwam ik dus aan op de Brownsberg. Daar nog even naar een filmpje van Julio gekeken van zijn programma en toen wilde we gaan slapen. Toen kwam ik erachter dat ik en geen dikke trui bij me had en mijn dekentje ook vergeten was. Veel te koud dus om buiten te slapen dus Julio regelde een huisje met een bedje voor me.

De volgende dag kon ik kiezen óf vroeg weg met een lange wandeling met Julio een duitser een surinamer en een nederlander, óf nog een beetje slapen en dan abseilen met 2 klimmers. Nou dan kun je al raden waar ik voor koos. Het abseilen natuurlijk! Dus ik werd later wakker. Lekker ontbeten en toen naar de Leovallen gewandeld. Daar alles geinstalleerd en toen gingen we steeds met zijn 3e om de beurt abseilen door de vallen heen. Heerlijk, ik had mijn shampoo mee moeten nemen en ik had zo in een andrelon reclame kunnen spelen. Lekker afkoeling na zo’n lange wandeling. En als je beneden was kon je weer naar boven lopen om het overnieuw te doen. Het was echt super gaaf! 1x gleed ik uit en dat gaf eigenlijk best wel een kick! 4e keer liep ik naar boven en dat was zo stijl en zwaar dat ik dacht nu stop ik hoor, ik ben moe. En dan was ik boven en keek ik naar beneden en dan had ik zo iets aaawh nog 1 keer dan! En zo ging dat nog 2x door totdat ik het 7 keer gedaan had. Toen kregen we honger en zijn we terug gewandelt. Ik kwam er toen achter dat mijn gsm al die tijd in mijn broek zat en die was dus helaas overleden. Hij heeft zwemmen in de wc ooit een keer overleeft maar dit was toch iets teveel voor hem denk ik. Gelukkig was het een oude en ik kon me er ook echt niet druk om maken. Boven aangekomen ging Broki voor ons koken en na een uurtje hangmatteren kregen we een heerlijke lunch met kip, rijst, een of andere bladgroente wat op spinazie leek maar het niet was en salade. Heerlijk! Het was een enorm bord en ik heb het enorme bord helemaal opgegeten :P. Daarna lekker gechillt en toen was het wachten op die andere mannen om weer naar de stad terug te keren. We wisten niet hoelaat ze zouden komen want ze gingen naar het Brokoponde meer lopen. De nederlandse man had namelijk een droom of visioen gehad dat hij de berg afgelopen was en het meer aanraakte. Dit is alleen geen bestaand pad en echt alleen maar jungle. Met moerassen en al het gevaar wat een jungle met zich mee brengt. Hij had dit al eens eerder geprobeerd met een medewerker van STINASU maar toen was het niet gelukt en waren ze verdwaald. STINASU is de natuurbeheerorganisatie die de Brownsberg onderhoud. Toch wilde hij persee naar dat meer wandelen en toen hadden ze van de berg gezegd dan is de enige die je kunt bellen Julio. Vandaar dat ze dat gingen doen. Tot onze grote verbazing kwam Julio om 5 uur weer alleen aan. Hij zei dat het niet gelukt was omdat de nederlander zijn conditie te slecht was. De duitser was verder gelopen en zou zelf terug komen. Dat had Julio toegestaan omdat hij fit en flexi genoeg was. En de Surinamer kwam samen met de nederlander terug. Die kwamen echt nog een uur later pas terug. Zij hebben toen nog wat gegeten en gebaad want vooral dat laatste was nodig! Pff wat stonken ze! En toen zijn we terug naar Paramaribo city gereden. Daar aangekomen snel mijn bedje in gekropen.

Maandag hadden we weer stage en ik moet eerlijk zeggen dat ik totaal niet weet wat ik de hele dag gedaan heb. De tripjes zijn ook veel leuker om te onthouden en al die stage dagen lijken zo op elkaar!
’s Avonds zijn we uit eten gegaan omdat Wietse en Marieke die nacht weg gingen. Heerlijke roti bij Joosje gegeten. En daarna weer op tijd naar bed gegaan.

Dinsdag eigenlijk hetzelfde verhaal, geen idee wat ik op stage gedaan heb. Waarschijnlijk een baby gevangen, bevallingen gekeken en wat protocollen die vet oud waren gelezen. ´s Avonds heb ik mijn tas ingepakt want Julio had mij meegevraagd om mee op expeditie te gaan. De locals van Pikin slee willen namelijk meer toeristen trekken door een adventure park met tourtjes bij hun achter in de jungle te organiseren. Hiervoor hadden ze Julio benadert omdat ze ook een kabelbaan wilde. Ze hebben al een museum over hun cultuur en zo willen ze nog meer toeristen trekken. Julio zou daar dus heen gaan om de jungle te ontdekken/observeren. Hij nam Barend mee, die Duitser van vorig weekend en vroeg dus mij ook mee. Hij dacht namelijk dat ik het wel aan zou kunnen. Maar dat betekende wel dat ik mij woensdag en maandag ziek moest melden omdat we anders niet genoeg tijd zouden hebben. Het leek mij onwijs gaaf want we zouden een berg gaan beklimmen en dit was niet zo maar gewoon een tripje dit zou echt een expeditie worden. Ik wilde dus wel mee. Dus ik mijn tas inpakken: 2 broeken, 2 paar sokken, 2 shirts, 1 shirt met lange mouwen, slaapkleding, 2 setjes ondergoed, 1 paar goede loopschoenen, toiletspulletjes, klamboe, dekentje en hangmat. Zo, tasje ingepakt en lekker op tijd gaan slapen. Ik wilde namelijk uitgerust aan deze heftige expeditie beginnen.

Woensdag moest ik om 9 uur bij het busje zijn. Barend zou daar ook zijn en Julio zouden we in Atjoni zien. Om 9 uur natuurlijk nergens een geel rood busje te bekennen. Gelukkig had Barend staan kletsen met een man die ons anders voor hetzelfde geld wel wilde brengen. Julio konden we namelijk ook niet bereiken. Eindelijk rond een uur of 1 kwamen we in Atjoni aan en nergens Julio te bekennen natuurlijk. Ik woon nu al 10 weken in Su dus ik heb de `no spang` mentaliteit al helemaal over genomen dus gingen we lekker een broodje eten. Drankje erbij en maar wachten. We konden hem namelijk nog steeds niet bereiken.
Rond 2 uur kwam er een man naar ons toe en die vroeg of we nu mee wilde want dat was de laatste boot, hij wist dat hij op Julio moest wachten maar hij moest gaan dus zette ons voor een keuze. Toen kwam er een vlinder op mijn hand zitten en hier in Suriname zeggen ze dat dat geluk bengt, nog geen 10 minuten later stond Julio bij ons. Gelukkig hoefde we niet te kiezen. Bleek dat de hele gsm provider eruit lag. Nou onze boottocht van 2 en een half uur kon beginnen. Was erg leuk over de Suriname rivier en rond 5 uur kwamen we aan in het dorpje Pikin Slee. Daar kregen we een mooi huisje en we moesten onze tassen daar reorganiseren. Toen werden ook nog mijn dekentje, tandepasta en borstel eruit gekicked. Paste niet in de tas. We gingen een beetje op tijd slapen want volgende dag zouden we om 7 uur vertrekken.
Donderdag vertrokken we rond half 8 na een soepje als ontbijt. Met 3 locals (2 marronmannen en 1 rasta) zouden we op pad gaan. Eerst bekeken ze me eens van top tot teen en ik hoorde ze gewoon denken: ‘ohjee, moet zij mee? Dat kan nooit hard gaan” Nou ik zou ze eens wat laten zien! ;) We gingen achterop bij de locals op de brommertjes. Super grappig! Maar heel zwaar met die tas achterop. Gelukkig stopte we al na 10 minuutjes bij het museum. Toen konde we even bijkomen en in het museum kijken. Was erg mooi en ze hadden natuurlijk alles zelf gemaakt enzo. Na een uurtje bijkomen gingen we weer met een gemberbiertje op pad. Gelukkig was er een extra brommer geregeld voor de bagage. Ik mocht bij een rastafari achterop en het was een wilde rit van een half uur ongeveer. Over plankjes, door kuilen en door kreekjes met ongeveer een gemiddelde snelheid van 30 km/uur. Was erg grappig, rij je dan met een brommer door de jungle op een paadje van een halve meter breed. Toen kwamen we bij de voet van de heuvel aan waarvandaan we wilde kijken waar we heen gingen. Daar begon onze wandeling. Met een tas van 12 kilo werden gelijk mijn bovenbenen getest de heuvel op. Midden in de zon want ze hadden alle bomen gekapt voor kostgrondjes. Gelukkig konden we daarboven weer uitrusten. Kregen we een lekker cocosnoot met cocoswater. Heerlijk! Vanuit daar zagen we een berg waar we naartoe gingen lopen. We schatte hem ongeveer zo’n 9km ver weg. Dus toen begon de tocht. De heuvel af naar beneden en opzich was daar nog wel een kleine trail gemaakt door de locals. Ons doel was om naar het jagerskampje van 1 van de mannen te lopen in 1 dag. Zo’n 5 km. Nou daar liepen we dan in een rijtje. 1 met een kapmes voorop de andere met een geweer erachteraan en toen kwam ik. Over boomstammen moesten we stappen onder takken door. Over boomstammen die over kreekjes waren gelegt. Even een evenwichtsproef tussendoor. Gelukkig ging het allemaal goed. We liepen 50 minuten en toen hadden we een pauze van 10 minuten. Ff die tassen af en wat drinken. Ik had geen klok bij me dus ik had geen idee hoe laat het was en hoe lang we al liepen. Maar ik geloof dat we rond 4 uur op het kampje aankwamen. Meteen iedereen een high five en een box gegeven en die mannen hadden super veel respect voor me. Ze hadden niet verwacht dat ik ze bij kon houden en dat ze me helemaal niet hadden hoeven helpen. Ze vertelde dat ze geen enkele vrouw kende die dit leuke zou vinden en die dit aan zou kunnen. Was weer even een oppeppertje voor me :) Eerst schoenen uit gedaan en mezelf heerijk gebaad in het kreekje wat daar aan grensde. Het was een erg mooi plekje en je kunt je niet voorstellen hoe blij ik was met dat kreekje! Ik geloof zo’n 3 uur gelopen in de hitte, nou ik kan je vertellen mijn hele shirt was nat. Oke dat is wel begrijpelijk maar zelfs mijn broek was bij mijn billen en knieen nat van het zweten haha zooo vies! Maar goed daar zet je je na een tijdje overheen en ik zag dat ik daar niet als enige last van had gehad. Ik was erg blij dat ik lekker mezelf kon wassen en mijn schone droge slaapkleding aan kon doen. Jeeh! Julio had een hangmatje gebonden en ik werd zowat verplicht daar in te gaan liggen om te rusten. Geen probleem! Haha. Zij gingen lekker koken. Echt leuk, dit was meer back to basic dat dat hele back to basic weekend. ’s Avonds hebben we lekker gechillt bij het kampvuur en ik ging op tijd weer slapen, ik was echt kapot. En de volgende dag zou een zware dag worden.
We werden weer wakker toen het licht werd en begonnen met onze spulletjes inpakken. Aankleden en een noodlesoep ontbijt. Daarna begon onze tocht weer, helaas hield de trail hier op en moesten we onze eigen weg door de jungle kappen. Heel gaaf en omdat ik zo bezig was met waar ik me voeten neerzetten botste ik regelmatig met mijn hoofd tegen een tak aan. Haha zal er vast vet stom uit hebben gezien. Tegen het middaguur kwamen we bij het laatste kreekje voor de berg aan. Hier zouden we een uitgebreide maaltijd eten om vervolgens op de berg iets makkelijks te eten. Maar omdat we zeker wilde weten of er echt geen water was gingen we eerst naar een plateau op de berg klimmen. Dus tassen achter gelaten en op pad. Alleen was het verder dan verwacht we hadden al een half uur geklommen en toen waren we nog niet op het plateau. Barend vond het onzin en keerde terug om alvast te gaan koken. Wij waren enthousiast en nieuwsgierig dus klommen met zijn 5e verder. Toen kwamen we bij een stuk waar de bliksem in had geslagen en alles dus omgevallen en verbrand was. Vanaf daar werd de berg erg stijl en moesten we ons aan de wortels en takken omhoog trekken die er beschikbaar waren. Was best eng en als ik gevallen had, had dat niet best geweest. Na een uurtje klimmen waren we eindelijk op het plateau. Erg mooi uitzicht maar nergens water en ik dacht al oh my god hoe ga ik terug naar beneden kunnen klimmen en hoe straks met die zware tassen met water omhoog! Nja ik dacht we zien het wel en het komt vast goed. Haha de no spang mentaliteit heb ik al helemaal overgenomen! Nja dus wij weer naar beneden geklommen. Overal schrammen en splinters een echte jungle babe was ik ondertussen geworden. Beneden aangekomen konden we lekker bijkomen en eten. Tassen organiseren zodat we niet alles naar boven hoefde te sjouwen. Dus tasje werd iets lichter maar meteen ook weer zwaarder door het water wat we mee moesten nemen. Wij zouden al met zijn 3e gaan en de gidsen zouden later komen. Die hadden een vogel geschoten die helemaal klaar gemaakt moest worden. Daar gingen we dan, Julio en ik voor de 2e keer maar nu mét tas. Deze keer had ik handschoenen geregeld zodat ik niet weer helemaal vol met doorns zou zitten. En het was zwaar maar wel te doen. Ik heb het helemaal zelf gedaan in de zin van ze hebben mijn tas niet hoeven dragen. Een handje had ik af en toe wel nodig want het was gewoon echt stijl. Ik gleed ook nog een keer uit en kon me nog aan wat wortels vast grijpen. Julio schrok zich dood haha. We kwamen op het plateau aan en daar hielden we even een pauze. Daarna moesten we nog omhoog lopen via de rotsen. Was ook niet makkelijk, zo stijl in de volle zon. En toen we dan eindelijk helemaal boven aankwamen ben ik gaan liggen en het eerste half uur niet meer overeind gekomen. Ik was écht helemaal gebroken! Omdat het over een uurtje donker zou worden gingen we in het bosje kijken waar we gingen slapen alleen 1 probleem. Julio en ik zouden in dezelfde hangmat slapen, maar die hadden die mannen die nog moesten komen bij zich. Het werd ook al later en ze kwamen maar niet. Op de rotsen konden we niet slapen en op de grond in de jungle moet je ook echt niet doen. Veel te gevaarlijk. Dus was er 1 optie over. We moesten een platformpje bouwen. Ik ging lianen zoeken om de bomen mee te binden en Julio en Barend gingen kleine bomen omhakken om daar een platform van te maken. Dit moest voordat het donker werd dus we hadden haast. Nou het ging best goed en net voordat we het af hadden, het begon al te schemeren hoorde we stemmen. Gelukkig! Leek me namelijk niet zo lekker liggen zo´n platform en de volgende dag hadden we toch weer een zware tocht voor de boeg. In het donker ons hangmatje gebonden en toen heerlijk op de rotsen gechillt. Vuurtje gemaakt en noodles gegeten. Op een gegeven moment werd ik echt super moe en toen ben ik gaan slapen.
Zaterdag werden we weer vroeg wakker en we gingen naar de zonsopkomst kijken. Dit was onbeschrijfelijk mooi. We ontwaakte boven de jungle en we hoorde langzaam de jungle ontwaken. Zonnetje kwam op en scheen over de jungle heen. De vogels begonnen te fluiten, de apen hoorden we brullen en alle andere dieren die er woonde begonnen te leven. Het leek net een sprookje zo mooi. Ik krijg gewoon kippenvel als ik er weer aan denk. Zo mooi! Toen wat gegeten en Julio zag aan me dat ik nog erg moe was dus hij zei dat ik nog maar een uurtje moest gaan slapen. Dan zouden zij een trail naar de top van de berg kappen en mij later weer halen. Ik voelde mijn knieen ook echt goed dus het was goed om weer even te gaan liggen. Ik had hier dan ook totaal geen problemen mee. Die mannen hadden op de rotsen geslapen en het ijskoud gehad. Ook lagen die stenen onwijs hard, echt knap dat ze daar konden slapen. Op een gegeven moment werd ik wakker gemaakt door Julio die me kwam halen. Ik lag heel diep te slapen dus werd wat moeilijk wakker maar na omgekleed te zijn was ik er klaar voor. Ik zat op het platformpje te wachten op Julio toen ik was geritsel achter me hoorde. Ik dacht: “hé Julio ging daar toch niet heen?!” dus ik kijk. Nee geen Julio. Nog meer geritsel en niets te zien tot ik op een gegeven moment een bosvarken (everzwijn) zag. En ik had verhalen gehoord van jagers dat ze uren in bomen hadden gezeten omdat als ze kleintjes bij zich hebben en met een groep zijn je gewoon aanvallen. Dus ik trok snel mijn benen in en keek naar die beesten. Ze waren zo’n 75 cm hoog en met een stuk of 6. Toen kwam Julio helaas terug en rende ze weg. Dus hij vraagt: “San, waarom zit je daar?” dus ik hem uitleggen. Zegt hij:”Waarom heb je geen foto gemaakt?” Dus ik zeg ja mijn camera ligt daar en had ik je net niet verteld dat er bosvarkens waren!? Hij: “oh ja haha sorry, heel slim van je om te blijven zitten.” Ze waren helaas weg dus gingen we naar boven lopen naar de rest. Zo grappig om elkaar te vinden floten we naar elkaar. Ik moest ook altijd een fluitje bij me hebben. Zodat als er wat was, ik de weg kwijt was of wat dan ook ik kon fluiten en zij dan kwamen en konden horen waar ik was. Er was namelijk bij Barend in het leger een man zoek omdat hij in het donker ging plassen en de weg daarna niet meer gevonden had. Toen hebben ze met zijn allen uitgerukt en uiteindelijk die man nog wel weten te vinden. Dit even ter voorbeeld waarom dat fluitje nodig was en dat het echt gevaarlijk is in het bos. Zo had Barend nog veel meer spectaculaire verhalen maar die bespaar ik jullie. Voor diegene die ze wil horen, vraag er maar naar als ik weer terug ben :). Maar we floten dus en hoorde toen waar we naartoe moesten. In het bos hebben we geprobeerd in wat bomen te klimmen om een mooi uitzicht te hebben maar ze waren toch te hoog. Daarna gingen we nog even kijken waar ze een abseil muur konden maken voor het tourtje. Op een gegeven moment riepen ze me en toen moest ik dus ff fotomodel spelen. Ze wilde namelijk foto’s voor de folder maken en ik was de gelukkige. Ik mijn harnas aangetrokken, knoop gelegd en tegen die rots gaan staan. Paar mooie poses aangenomen en nu zal ik je de grap vertellen. Ik zat helemaal niet aan een boom vast. Julio had het touw gewoon om zijn middel gedaan en me op deze manier vast. Het touw was net nieuw en rekte dus af en toe uit waardoor ik steeds lager viel. Daarnaast zat meneer Julio ook niet helemaal stil waardoor ik af en toe boos riep: “zit stil verdorie! Straks val ik!” Hij: “Ohja, sorry sweetie.” Haha het zijn mooie foto’s geworden en het was erg grappig. Toen vlogen er boven ons een paar hele mooie rode ara’s. Super mooi! En later ook nog een hele grote roofvogel (de harpayarend). Hij was groter dan mij en zeker als hij zijn vleugels spreide. Die vogel staat aan de top van de voedselketen en kent dus geen vijanden. Hij valt dus ook gewoon mensen aan en hij loerde op Barend. Die kon gelukkig wegduiken. Julio vertelde dat hij ook eens aangevallen was door zo’n harpayarend terwijl hij in de bomen bij Danta Bai die kabels aan het bouwen was. Ook hij had toen net op tijd weg kunnen duiken. Na dit mooie spectacel was het helaas weer tijd om naar beneden te lopen om naar kampje 3 te lopen. Alles ingepakt en bepakt en bezakt gingen we weer naar beneden. Ik met mijn handschoentjes haha. Weer die steile berg naar beneden en bij het kreekje konden we eindelijk uitrusten. Even lekker gegeten daar en heerlijk gebaad. Oh wat was dat lekker! En koud! Veel kouder dan de rivier. Toen tassen weer georaniseerd en daar gingen we weer. Op de automatische piloot. En ik was moe en dat merkte ik aan mij lopen. Ik bleef namelijk regelmatig met mijn voeten ergens achter hangen en liep dan weer met mijn hoofd tegen een tak. Maar het ging goed en het tempo bleef hetzelfde alleen zag het er waarschijnlijk erg grappig uit voor diegene die achter me liep. Op een gegeven moment ging ik ook gewoon op de automatische piloot. 50 minuten lopen en 10 minuten pauze en we waren er veel sneller dan verwacht! Betekend dat we goed door hadden gelopen. Nou was lekker, want nu konden we op ons gemak kampje bouwen en baden. Beetje kleding gewassen en lekker gegeten. Weer heerlijk bij het kampvuur gezeten en we gingen weer op tijd slapen.
Zondag weer op tijd op en na 3x raden wat voor ontbijt. Ja goed zo! Noodles inderdaad. Gingen we op pad. Het zou 3 uur lopen zijn maar helaas bleef het 3 uur volgens de gps van Barend. Dat betekende dus dat we om liepen. Gelukkig weer wel om de 50 minuten pauze. En weetje ik heb nog nooit zo van chocolade genoten als in de 10 minuutjes pauze iedere keer. Van die choco kreeg ik weer energie en moed en het smaakte zoooo lekker. Julio en Barend zeiden ook: “dit is iets wat we altijd bij ons hebben en iets wat je altijd bij je moet hebben. Als iemand het niet meer zo ziet zitten kan choco zomaar de oplossing zijn.” En het was waar, die choco was genieten! Helaas veranderde 1 choco pauze in een kleine hel omdat ik allemaal kleine teekjes over mijn arm zag lopen. En alsof dat nog niet erg genoeg was liepen ze ook masaal over mijn broek! Sommige zaten al vast en die van mijn arm heb ik meteen “allemaal” verwijderd. Ze bleven komen namelijk. Ik was volgens Julio door een freaking tekennest gelopen! WTF haha waarom heb ik dat nou weer? Dus ik dacht laat ik ook eens onder mijn broek kijken en ik trek mijn pijp omhoog. Ja hoor ook daar zaten ze overal en ik voelde ze ook overal kriebelen. Gelukkig zaten ze vooral aan de rechterkant op een paar overlopers na. Mja we hadden geen tijd en moesten doorlopen voor de zon onder ging. Dus het enige wat ik kon doen was af en toe krabben en hopen dat we zo snel mogelijk weer in het dorpje aan zouden komen. Ik voelde ze zelfs al bij mijn liezen lopen. Zooo vies! Maargoed je moet door en op een gegeven moment zet je je eroverheen. Ik dacht ik haal ze er gewoon allemaal in 1 x uit als ik straks ga baden. Dan hoef ik die broek ook niet meer aan. We liepen allemaal door kostgrondjes van de dorpsbewoners en dat was een leuke afleiding. Onderweg cassavebrood gekocht en toen waren we al weer aan de voet van de heuvel. Dus de heuvel weer opgeklommen en boven op de heuvel een half uurtje pauze gehouden. Lekkere kokoswater gedronken. Heerlijk kan ik je vertellen na 3 dagen alleen water en thee! Laatste choco gegeten en toen gingen we weer naar beneden. Daar werden we weer opgehaald met brommertjes. Helaas kwamen die niet meteen maar ach.. ik wordt ook al surinaams dus dan bind ik toch gewoon mijn hangmatje en dan wacht ik toch lekker. Haha gewoon omdat het kan. Even een dutje gedaan en toen was onze lift er. Weer 9 km door de jungle gereden en deze keer was hij wat minder voorzichtig met me :P haha. Gelukkig ging het goed en je kunt je voorstellen. Het eerst wat ik deed toen we thuis waren was bikini aan en het water in duiken. My god je gelooft het niet maar echt overal aan mijn rechterkant zaten van die kleine tekenbeestjes. Zo bizar! ik heb ze er allemaal uit gehaald en Julio heeft mijn rug tekenvrij gemaakt. Ik kan je vertellen dat ik er zeker honderd verwijderd heb! Gelukkig hebben ze hier geen lyme. Scheelt weer. Ach het had veel erger kunnen zijn als ik aangevallen was door die slang waar ik bijna op stond of door die bosvarkens. Hoort erbij als je in de jungle bent :). ’s Avonds heerlijk gegeten en een beetje gekletst bij wederom een kampvuurtje. Daar kan ik ook geen genoeg van krijgen. Dat blijft mooi! Toen hangmatje gebonden en lekker gaan slapen. Ik zou namelijk om 8 uur weer met de boot opgehaald worden.
Maandag werden we wakker om 7 uur en het was koud! Ik had dus geen zin om te baden, heb mijn tas gepakt en ben in die boot gestapt. Was echt een sprookjes tocht want er hing allemaal mist boven het water. Heel mooi! En knap dat die bootsman wist waar hij moest varen! 1x zijn we gebotst en het scheelde niet veel of we waren om gevallen. Gelukkig ging het goed.. Daarna met een busje naar de stad gegaan en om 3 uur was ik daar. Toen was het avontuur alweer voorbij, helaas :(. Maar ik heb genoten en het was echt onwijs gaaf. Julio en Barend zeiden me ook nog de laatste avond dat ze wel verwacht hadden dat ik het aan zou kunnen maar dat ik het zo goed zou doen was ook voor hun een verrassing. Ze zeiden: “We hadden wel verwacht dat we je tas welleens over moesten nemen of een extra pauze of ons tempo moesten aanpassen maar niks. Je kon gewoon met ons meekomen en we hebben je 0 keer horen klagen. Je floot heel onderweg en je vroeg nooit hoe lang we moesten. Echt respect! We zijn echt heel trots op je, je bent echt een stoere meid!” Nou dat is erg leuk om te horen :). Als ik terug kom wil Julio me mee nemen naar een hele hoge berg dus ik moest in nederland alvast maar gaan trainen :) haha. Er moest ’s middags nog wat geregeld worden voor stage zoals printen dus dat ging ik doen. Wietse en Marieke zouden ’s nachts vertrekken dus gingen we met zijn allen uit eten. Roti!!! Jeeh, lekker!

Nou haha lang verhaal maar ik kan het gewoon niet laten het in te korten waardoor jullie niet alles zouden lezen. Ik vertel jullie gewoon graag alles. Ik zal jullie het volgende verhaaltje nog even besparen over de laatste week su :( dat komt later deze week wel. De meeste weten wel dat ik ondertussen in Curacao zit en het is hier ook erg leuk! Anders maar ook leuk :). Ik vertel jullie daar volgende keer over. Jullie zijn nu in ieder geval een beetje bij.
Tot snel!
Kus San